พระนางพญา กรุวัดนางพญา จ.พิษณุโลก
พระนางพญาพิมพ์เข่าตรงมือตกเข่า สำหรับ “พระนางพญาพิมพ์เข่าตรง” (มือตกเข่า) ก็เป็น พระนางพญา อีกพิมพ์หนึ่งที่พุทธลักษณะโดยทั่วไปก็คือ พระนางพญาพิมพ์เข่าตรงนั่นเองเนื่องจาก พิธีสร้างรวมทั้งเนื้อดิน ที่นำมาสร้างพร้อมพิมพ์ทรงและอายุการสร้างล้วนแต่ถือกำเนิดเกิดขึ้นในยุคเดียวกันกับพิมพ์อื่น ๆ เพราะผู้สร้างก็คือคนเดียวกัน ที่มีพระนามว่า “พระวิสุทธิกษัตรี” ระหว่างปี พ.ศ. 2090-2100 เมื่อครั้ง สมเด็จพระมหาธรรมราชา พระสวามีทรงปกครอง เมืองพิษณุโลกด้วยเหตุนี้คุณค่าความนิยม รวมทั้งราคาจึงอยู่ในระดับเดียวกันกับพิมพ์ มือไม่ตกเข่า เนื่องจาก “พิมพ์ทรง” ตลอดจนขนาดขององค์พระรวมทั้ง จุดสังเกตก็เท่าเทียมและเหมือนกันกับพิมพ์ “มือไม่ตกเข่า” ทุกประการจะแตกต่างตรงที่ มือไม่ตกเข่ากับมือตกเข่าเท่านั้น ดังนั้นการชี้ จุดสังเกต จึงคล้ายกันแทบทุกประการดังนี้
ตำหนิวิธีดูพระนางพญาพิมพ์เข่าตรงมือตกเข่า
1. พระเกศ (ผม) มีทั้งตั้งตรงและเอียงเล็กน้อยส่วน พระนลาฏ (หน้าผาก) จะมีร่องรอยของการยุบตัว (เช่นเดียวกันกับพิมพ์เข่าโค้งที่เกิดจากแม่พิมพ์)
2. พระพักตร์ (หน้า) ขององค์ที่พิมพ์ติดชัดจะปรากฏ พระเนตร (ตา) พระโอษฐ์ (ปาก) ให้เห็นชัดเจนกว่าพิมพ์เข่าโค้ง
3. พระกรรณ (หู) ทั้งสองข้างมีลักษณะคล้ายพระจันทร์เสี้ยวและมีระยะห่างจาก พระพักตร์ (หน้า) แต่พองามและ ปลายพระกรรณ ด้านซ้ายองค์พระจะเชื่อมติดกับ เส้นสังฆาฏิ ตรงบริเวณ พระ อังสาซ้าย (ไหล่ซ้าย) ที่ทอดยาวลงไปยังบริเวณ พระนาภี (สะดือ)
4. จะปรากฏ เส้นจีวร ที่ชัดเจนและชอนเข้าไปยัง พระกัจฉะ (รักแร้) ด้านขวามือองค์พระและบริเวณ พระอุทร (ท้อง) ด้านซ้ายมือองค์พระที่ติดกับปลาย เส้นสังฆาฏิ จะมีเนื้อเกิน เป็นข้อสังเกต
5. พระเพลา (ตัก) ด้านขวาองค์พระจะเป็นเส้นเล็กเรียวมีลักษณะเป็น เส้นตรง อันเป็นที่มาของ ชื่อพิมพ์ และเป็นเส้นขนานกับ พระเพลา ด้านซ้ายที่หนาใหญ่กว่าเท่าตัว
6. พระกร (มือ) ด้านขวาองค์พระที่วางพาดไปบน พระชานุขวา (เข่าขวา) จะเลยพระชานุลงไปยังด้านล่างเล็กน้อยจึงเป็นที่มาของคำว่า “มือตกเข่า” และมี เส้นพิมพ์แตก ปรากฏบริเวณ ปลายพระบาทซ้าย (เท้าซ้าย).
